Συντομεύσεις
Το Αποτύπωμα του Jean Cocteau στον Villefranche
ο Ξενοδοχείο καλωσορίσματος κάθεται στην άκρη του καμπυλωτού αμφιθεάτρου των παστέλ κτηρίων που περιβάλλουν το Port de la Sante στο Villefranche-sur-Mer. Catherine Galbois-Sigwalt is the young and stylish manager. Her family has owned this low-key but elegant corner of heaven since 1943.
Room 22 is the most famous in the house. This is where, from 1925-1926, Jean Cocteau hunkered down for a year-long opium bender and phase of artistic introspection. He had mentored a brilliant young writer, Raymond Radiguet, who, following a trip to Africa together, caught typhoid and died at age twenty. Cocteau was inconsolable, and the Welcome Hotel was his refuge.
Το δωμάτιο 22 είναι μια γαλήνια παλέτα από απαλά μπλε και γκρι και υπάρχει μια λακκούβα απογευματινού ηλιακού φωτός στο πάτωμα. Το καφασωτό μπαλκόνι με θέα στη θάλασσα και το παρεκκλήσι του Saint Pierre . Αυτή η μικρή εκκλησία ενέπνευσε τον Cocteau να επιστρέφει συχνά στη Villefranche και το 1956 δημιούργησε ένα αριστούργημα εκεί, ένα από τα πολλά που έδωσε στην Κυανή Ακτή, όπου τον τραβούσαν τόσο συχνά σε όλη του τη ζωή.
Οι Rolling Stones ηχογραφήθηκαν περίφημα Εξορία στην κεντρική οδό στο Η βίλα του φορολογικού παραδείσου του Keith Richards, Nellecote, το καλοκαίρι του 1971, στο Villefranche. But it’s Cocteau who has left the deepest imprint here.
It’s hard to convey the magnitude of his acclaim in France and also to describe who and what he really was artistically, besides everything. He was a giant of the 20th century, a provocateur in art, literature, and film. Cocteau never seemed to stop working, crossing over disciplines, garnering the respect, and often collaboration, of the cool friends he made along the way: Marcel Proust, Igor Stravinsky, Sergei Diaghilev and Nijinsky from the Ballets Russes, Edith Piaf, Marlene Dietrich.
Πολέμησε έναν επαναλαμβανόμενο εθισμό στα ναρκωτικά, για τον οποίο έγραψε ένα εντυπωσιακό εικονογραφημένο απομνημονεύματα: Το όπιο, το ημερολόγιο της θεραπείας του, και όταν πήγε για αποκατάσταση, η Coco Chanel πλήρωσε τον λογαριασμό. Μετά το βρυχηθμό της δεκαετίας του '20, όταν θεράπευσε τον εθισμό του στο όπιο εδώ και, όπως το έλεγε, στοίχειωσε το μέρος με τους παριζιάνους φίλους του, επέστρεφε ξανά και ξανά. (Ο εθισμός του στο όπιο επέστρεψε αργότερα στη ζωή.)
Ο Κοκτώ αγαπούσε τον Βιλφράνς. Ζωγράφιζε τους ψαράδες, έζησε μαζί τους και έγραψε για αυτούς. Αποκάλυψε ότι πέρασε την «καλύτερη στιγμή» της ζωής του εκεί Villefranche.
Έμενε κοντά στη φίλη του Colette με θέα στους κήπους Palais-Royal στο Παρίσι και παρακολουθούσε ταυρομαχίες στη Νιμ και την Αρλ με Pablo Picasso. Ο ανταποκριτής του New Yorker Τζάνετ Φλάνερ σχολίασε το μπαλέτο του Cocteau του 1946 La Mort de Homme in June 1946 and wrote about its creator: “The passage of time seems neither to wither nor even to interrupt the hothouse ripeness of his talent.”
Έγραψε είκοσι τρία ποιητικά βιβλία, μεταξύ των οποίων πέντε μυθιστορήματα Les Enfants Terribles, σκηνοθέτησε έντεκα ταινίες, τουλάχιστον τρεις από τις οποίες ήταν Ορφέας, το πρωτότυπο Η Πεντάμορφη και το τέρας, και Το αίμα ενός ποιητή. They are classics of French avant-garde cinema. He wrote plays, screenplays, memoirs, did set design and ballet scenarios.
As a visual artist he was equally, if not more prolific, creating paintings, drawings and portraits, the latter of which are instantly recognizable for their simplicity and refinement, using a mini-mum of lines to convey the waves in a subject’s hair or surprise in an eyebrow.
Το 1950 βρήκε έναν νέο ευεργέτη και φίλο στη κληρονόμο κοινωνιολόγο Francine Weisweiller. Εδώ είναι την ιστορία του χρόνου τους μαζί, και την τέχνη που δημιούργησε.
Η μεγαλύτερη συλλογή του έργου του βρίσκεται στην παραλία των 29.000 τετραγωνικών ποδιών Μουσείο Cocteau που άνοιξε το 2011 στο Μεντόν, η πόλη που συνορεύει με την Ιταλία και είναι γνωστή για την οπωρώνες εσπεριδοειδών και άλση μιμόζας. Η πολυτάλαντη Cocteau μετέτρεψε το φρούριο του 17ου αιώνα σε προσωπικό του μουσείο, called La Bastion. In Menton’s municipal marriage hall, the Salle des Mariages, he painted another triumphant homage to the Cote d’Azur: a mural of a couple under a big Provencal sun.
Χρειάστηκαν επτά χρόνια γραφειοκρατικής γραφειοκρατίας για να λάβουν άδεια να διακοσμήσουν τον Άγιο Πιέρ, το παρεκκλήσι του 14ου αιώνα στο Villefranche-sur-Mer that had enchanted him for decades and which he feared, as a storage place for fishing nets, would be destroyed by neglect. The Villefranche fishermen also opposed the project until Cocteau arranged to donate the entrance fee to their local fund. He succeeded at last, and was able to complete his work there in 1957 at the age of sixty-eight. With all that resistance, he had to make it brilliant — and he did.
It’s a wondrous achievement, with figures, watchful eyes, and delicate shapes covering every bit of wall space. The renderings are a melange of biblical, figurative and decorative scenes that incorporate the docks, stairways, and the medieval fortress of Villefranche as a backdrop. The simple but evocative drawings are colored with the washed ochre, blues, yellows and pinks of the seaside village.
One panel is of local women bearing baskets of fish and sea urchins before bright waves under a swarm of faceless angels. On the ceiling too, figures float with the airy strength of Cocteau’s uncomplicated lines. There are depictions of the life of Saint Peter, a servant handing him to Roman guards after the renunciation, and the rooster crowing; when he walks on water, the fishermen gawk and the fish leap in awe.
Όλες οι σκηνές στέφονται από πτήσεις αγγέλων, σε φόρο τιμής στο Baie des Anges στο Nice. There is nothing to do but stare in reverence.
More About Jean Cocteau
Continue to Ο χρόνος του Jean Cocteau στο Cap Ferrat στη Villa Santo Sospir ή διαβάστε για the Jean Cocteau Art Museum in Menton.
