La Turbie en zijn ongelooflijke trofee

Van een afstand is het moeilijk om de enorme roomwitte kalksteenruïnes te missen die uit La Turbie oprijzen . Als u de stad niet kent: La Turbie is het kleine, lokale dorp gelegen op de berg met uitzicht Monaco, langs de Grote Corniche. In tegenstelling tot de nabijgelegen stad EzeHet is wat korrelig en biedt weinig opwinding voor toeristen. Maar het is niet altijd zo geweest…

Tegen 14 voor Christus, Romeins Keizer Augustus'-troepen hadden hun macht laten gelden en alle velen veroverd Ligurisch stammen in een reeks bittere schermutselingen. De Romeinse Senaat stemden om dit te vieren door het overwinningsmonument te bouwen dat een van de grootste artefacten van de Romeinse wereld werd: de Tropaea Augusti (Trofee van Augustus).

Dit trofeemonument werd gebouwd in het centrum van een dorp dat omgedoopt zou worden tot La Turbie (de naam is afgeleid van Tropaea, wat 'trofee' betekent). Het monument werd in minder dan een jaar voltooid. Op het moment dat de trofee werd gebouwd, waren er geen huizen of muren rond de trofee die de moeilijke taak van het transporteren van de kalksteen naar de locatie van de Romeinse steengroeve op slechts 800 meter afstand belemmerden, maar je vraagt je nog steeds af hoe ze erin geslaagd zijn om zo'n opdracht te volbrengen. taak.

Augustus came to inspect the great symbol of his achievement at about the time of the birth of Christ, and wrote: “De hele kustlijn ligt voor ons… tot aan de heuvels boven San Remo, landtong na landtong die uitmondt in blauw water, witte stadjes genesteld in de diepten van zonnige baaien of zich vastklampend aan de bruine heuvels, villa’s die uit de donkere olijfmassa’s gluren. , zeilen glinsterend tegen de paarse zee.’

The triumphal monument’s square base is 130 feet wide on each side. Set in a walled enclosure, the monument was a magnificent tower some 160 feet high, clad in dazzling white Carrara-marmer, met daarboven een heroïsch standbeeld van Augustus. Vierentwintig Dorische zuilen droegen beelden van de keizerlijke familie, en op de westkant van het rechthoekige podium de namen van de vijfenveertig veroverde stammen die de Alpen bevolkten, zijn gegraveerd op een plaquette met aan weerszijden figuren van tot slaaf gemaakte ‘barbaren’ – alsof ze hen ooit uitdaagden nog een poging te wagen om zich tegen de Romeinse bezetting te verzetten.

Zelfs vandaag de dag is het niet moeilijk om je de angst voor te stellen die dit veroorzaakte.

De impact ervan was niet onmiddellijk effectief. Het verzet van die stammen was een bijproduct van het nog ruim honderd jaar lang pesten van de Romeinse overheersing. Toch stroomde het Romeinse tij onverbiddelijk naar binnen. Rome was uiteindelijk een onweerstaanbare kracht, en de trofee was het symbool ervan.

Het was een bewijs van de integriteit van de Romeinse constructie en de vaardigheid van het vakmanschap dat Augustus's Trofee in La Turbie de ineenstorting van het rijk waarvan de prestatie het symboliseerde, lang overleefde. Zoals de Middeleeuwen maakte plaats voor de Middeleeuwen, zag het andere toepassingen. In Saraceense tijden het was een fort, in de Renaissance a castle keep and watchtower.

Het overleefde tot de verlichting en de komst van de moderne beschaving, op instigatie van de Prins van Monaco, in 1705 marechal Louis d'Aubusson de La Feuillade blies het op met buskruit. De stenen werden vervolgens gebruikt om huizen te bouwen in La Turbie en de 18e eeuw kerk Saint Michel .

Later, toen de Franse troepen het graafschap Nice binnenvielen, werd het Tropaeum Alpium verder ontmanteld op bevel van Lodewijk XIV, net als andere kastelen en forten in de regio (Nice, Èze, Sainte-Agnès), om tekenen van de Romeinse bezetting uit te wissen. Napoleon III bezocht het en beval dat alle overgebleven fragmenten met inscripties zouden worden verwijderd en tentoongesteld in de Museum van St. Germain-en-Laye.

This part of the Riviera was, at first, as James Pope-Hennessy put it, ‘a rather uncomfortable corridor to Italy’. But it was so rich in Roman remains that in the eighteenth century it gradually became a region of interest in its own right.

When the first modern travelers appeared in the aftermath of the Zevenjarige oorlog in 1763, zagen ze weinig meer dan de fundamenten van de Trophy. Ze waren echter gefascineerd door dit verwoeste embleem van het keizerlijke Rome, omdat ze hun land als de opvolger van Rome zagen.

Many of the earliest modern visitors who came to La Turbie were history buffs. They marveled at the Trophy, and then went to Cimiez and Fréjus to see the crumbling aqueducts, amphitheaters, temples and baths. They were fascinated by these tokens of great civilization and by its fate.

In 1873, CB Zwart sang the praises of the view from La Turbie in his travel guide to the coast, attracting more visitors as the French Riviera gained popularity.

In 1865 werd de trofee geklasseerd als historisch monument. In 1929 werd het gedeeltelijk gerestaureerd dankzij een Amerikaanse financier en filantroop Edward Tuk. Hij schonk het geld waarmee ze 32 huizen konden afbreken om de stenen van het monument terug te winnen. Ze hebben 3.000 fragmenten geborgen en op basis van die fragmenten het monument zoveel mogelijk gereconstrueerd. Veel stenen van het monument zijn nog steeds aanwezig in de oude stad en de kerk.

Het Edward Tuck Museum werd naast de Trophy gebouwd en bevat fragmenten, gipsen mallen en oude foto's die het monument en de reconstructie ervan documenteren. Het bevat ook een schaalmodel van 1:20 van de gereconstrueerde Trophy. Een ander model op schaal 1:20 is te vinden in Zaal IX van het Museo della Civiltà Romanain Rome.

Tegenwoordig is het de belangrijkste toeristische attractie van La Turbie en zowel het kleine museum als de stenen overblijfselen van het monument kunnen bezocht worden (bekijk dit bezoekersinformatie). Vanaf het hoogste punt van het monument kun je over de hele Franse Rivièra kijken Esterel to the coast of Italy.

La Turbie heeft dat ook een Michelin-sterrenrestaurant met twee sterren gelegen in de L'Hostellerie Jérôme. De herberg combineert het karakter van oude stenen (uit een cisterciënzer refter uit de 13e eeuw), een sparrenhouten inrichting in Italiaanse stijl in het restaurantgedeelte (met een gewelf geschilderd in Pompeii-stijl) en een vernieuwde Zuid-Franse keuken op basis van opmerkelijke producten (lokale vis, groenten van lokale telers). Het beschikt ook over een wijnkelder met 30.000 flessen. Boven zijn er drie luxe gastenkamers met geüpcycled meubilair, Italiaanse douches en (natuurlijk) een uitstekend ontbijt.

Het is de moeite waard om een uur de tijd te nemen om La Turbie te bezoeken, de overblijfselen te bekijken en door de smalle straatjes in de oude stad te lopen (die niet met de auto bereikbaar is, dus je moet parkeren op de parkeerplaats in het centrum van de stad en naar binnen lopen). het oude gebied). Dat gezegd hebbende, als je niet geïnteresseerd bent in het monument, kun je je tijd beter ergens anders besteden, aangezien La Turbie een verder weinig inspirerende en slecht onderhouden stad is.