Snelkoppelingen
De beroemdheid die Cannes heeft gemaakt
Cannes is tegenwoordig een prachtig glamoureuze jetsetbestemming. Het speelt gastheer voor de gelijknamige Filmfestival, samen met bootshows, autoshows, vastgoedcongressen, zeilregatta's - de lijst gaat maar door. Er zijn Dior- en Prada-winkels, Chanel en Louis Vuitton... lekker eten... superjachten en supercars... huizen in de heuvels met verbluffende prijskaartjes.

Maar Cannes was niet altijd het toonbeeld van Europese glamour. Voordat het gastheer was van 's werelds meest modieuze rode-loperfestival, was het gewoon een eenvoudig vissersdorpje. Tot Lord Brougham kwam opdagen.
Hendrik Peter Brougham onderscheidt zich als een van de beroemdste, vooruitstrevende, belangrijke en indrukwekkende Britse politici in de geschiedenis. Een Schot van geboorte en advocaat van opleiding, ging op 14-jarige leeftijd naar de universiteit van Edinburgh, waar hij geesteswetenschappen en filosofie studeerde. Hier verwierf hij zijn interesse en vaardigheid in spreken in het openbaar en hielp hij bij de oprichting van de De Edinburgh-recensie. Hij stond bekend als een kleurrijk personage met een sterke persoonlijkheid.

In 1810, he entered Parliament and almost immediately championed an Act outlawing one of the greatest injustices of the age: the slave trade. Learned, passionate and superbly eloquent, he was frequently quoted in newspapers and became famous as one of the greatest advocates of the day.
Zijn beroemdheid werd verder versterkt door zijn buitengewone prestatie van het succesvol verdedigen van de Koningin, Caroline van Brunswijk, tegen een valse beschuldiging van overspel verzonnen door haar vreselijke echtgenoot, Koning George IV. Brougham werd een grote beroemdheid van die tijd zijn charismatische toespraken en zijn verdediging van Caroline. Hij was heel herkenbaar en er kwamen vaak grote menigten op af als hij steden buiten de hoofdstad bezocht.
Politieke cartoonisten uit die tijd hadden er veel plezier in karikaturen te maken van de uitgesproken parlementslid en advocaat, met zijn lange neus en kenmerkende geruite broek.
Kort daarna hielp hij bij het creëren van de Universiteit van Londen en Vereniging voor de verspreiding van nuttige kennis, bedoeld om goede boeken tegen lage prijzen beschikbaar te maken voor de arbeidersklasse. Hij was grotendeels verantwoordelijk voor de oprichting van de centrale strafrechtbank in Londen en de gerechtelijke commissie van deGeheime Raad. Hij versnelde enormeigen vermogenprocedures, een county court-systeem, en was een leider in het dwingen van de parlementaire Hervormingswet van 1832 door hethuis van Afgevaardigden, een kritieke fase op weg naar algemeen kiesrecht.

As if all that wasn’t impressive enough, he went on to argue many precedent-setting cases of the era. At the time, British sailors and soldiers were still flogged for infractions, and when one newspaper ran an article criticizing the barbaric practice, its publishers were sued by the Crown for libel. Brougham successfully defended them. He also gained an acquittal for 38 weavers from Manchester, a major textile center, accused of attempting to unionize. He gained further admiration by proposing to guarantee freedom of the press.
Brougham had less success in his personal life. In the summer of 1819, he learned that he’d gotten a woman pregnant, and so he secretly married her — Mary Anne Spalding, a widow with two children — and the couple had a daughter, who was born that November. Their second child was born not long after.
Sadly, their marriage was an unhappy one due to an intellectual mismatch, and both daughters were doomed to die young. Exhausted, in 1834 Brougham left office, never to return. His brother had just died and he was tired from years of overwork.
In the winter of 1834, his six-horse carriage arrived in Cannes. On board: Grand Chancellor Henry Brougham, and his sick daughter Eléonore-Louise. They were heading to Italy where they hoped to cure her respiratory ailments (at the time, they didn’t know what the cause of ‘consumption’ was: tuberculosis). But the carriage was forced to stop, and Brougham was warned that they would not be able to enter Italy. An outbreak of cholera meant his route was blocked and he had to wait in Cannes for the quarantine order to be lifted.
Dit was niet de ontvangst die Brougham had verwacht: hij was eraan gewend zijn zin te krijgen en, zoals de historicus Macaulay gezegd, "Er is geen andere man wiens binnenkomst in een stad zo zeker zou worden begroet met geroezemoes." Maar hoewel Brougham hijgend en puffend bleef, hield de grenswacht voet bij stuk. Met dergelijke incidenten wordt geschiedenis geschreven.
Dus keerden ze terug en stopten in het dorp waar ze de nacht ervoor hadden doorgebracht en huurden een kamer in de 'Auberge Pinchinat' - de enige herberg in de stad. Gelegen op de top van de baai, met uitzicht op de Îles de Lérins, beschut door hoge grond in het westen, noorden en zuiden, Cannes was toen een vissersdorp genaamd Le Suquet, met niet meer dan driehonderd inwoners en twee straten met zeer eenvoudige Provençaalse huizen.
In de dagen die volgden, werd Brougham verliefd op deze kleine haven aan de voet van de Suquet-toren. Hij toerde door het gebied, en de rode rots van de Esterel betoverde zijn hart. Hij was verslaafd."In deze betoverende sfeer is het een genot voor mij die van dromen houdt, om even de lelijkheid en ellende van het leven te vergeten", schreef hij aan een vriend die in Londen bleef. Een dag, twee dagen en dan meer... Terwijl hij de omgeving ontdekte, stelde Brougham zich het leven voor dat hij en zijn dochter zouden hebben als ze zich daar zouden vestigen.

Een van de gasten van Auberge Pinchinat zei: “Er zijn tien appartementen ingericht en een kleine villa in de oude stallen. Andere kleine huizen werden gebouwd in het park. Deze, in de tijd van Brougham, was veel meer uitgestrekt zowel naar de Croix des Garde als naar La Bocca... We leven hier goed. De villa is nog steeds prachtig gemaakt en de plaats is aangenaam,zei een van de bewoners."Misschien kunnen we overwegen een plaquette bij de ingang te verzegelen om ons eraan te herinneren dat Brougham hier is neergestreken." she suggested. This plaque can still be seen today in the small rue du port which joins the boulevard Jean-Hibert and the rue Georges-Clemenceau.
Brougham was betoverd door de winterse warmte, het licht en het landschap. Hij genoot ook van de lokale bouillabaisse en zelfs van de magere wijnen uit de regio. Gedwarsboomd in een poging om een huis te huren dat ooit door Napoleon was gebruikt (de Fransen maakten bezwaar tegen de bezetting ervan door een Engelsman), kocht binnen een week een stuk land met uitzicht op de zee en begon te werken aan de bouwplannen Villa Eléonore-Louise . Hij noemde de villa, die een paar jaar later opgeleverd werd, naar zijn dochter, voor wie hij hem bouwde. Het lot had andere plannen: zijn dochter stierf in 1839 en hij besloot zich het kasteel toe te eigenen.


Hij schreef aan de mensen thuis dat hij was geweest “Geniet van het heerlijke klimaat van de Provence, de heldere lucht en de verfrissende bries, terwijl het diepe blauw van de Middellandse Zee zich voor ons uitstrekt. De sinaasappelboomgaarden en cassiaplantages parfumeerden de lucht om ons heen, en de bossen daarachter, gekroond met pijnbomen en groenblijvende eiken, en eindigend in de Alpen, beschermden ons door hun eeuwige graniet tegen de koude noordenwinden.
Then, in a phenomenon that repeated itself to the extent that it became a critical factor in the development of the coast, Lord Brougham himself became an attraction. His enthusiasm for Cannes and its mild winters attracted the wealthy and powerful from across Europe. They, too, built spacious villas. His patronage of the town made it the talk of Europe; royalty and aristocrats from Queen Victoria to the Tsar of Russia made a point of holidaying there, and the town took full advantage of its newfound fame. As this word-of-mouth marketing spread, hotels were built. Gradually, the fishing village passed into history, and the glamorous Cannes as we know it was born.
"Op een of ander moment," schreef Broughams biograaf GT Garratt, "Iedereen van belang lijkt naar beneden te zijn afgedreven om hem in Zuid-Frankrijk te zien." Brougham was niets anders dan een touwtrekker. Nadat hij zich in Cannes had gevestigd, gebruikte hij zijn vriendschap met Koning Louis-Philippe to have Cannes improved.
The local roads were so poor that the best way to reach the town was by sea. The bay, though fine when the wind was northerly, was impossible for coastal vessels to use when it was blowing from the south. Cannes needed an artificial harbor: not only would this enable Brougham and his friends to reach their private paradise more conveniently, it would also allow the produce from Grasse to be exported far more easily and cheaply than carting it over land to Marseille.

In 1838 ontwierp hij 'de Brougham-wagen', de eerste vierwielige koets die door slechts één paard kon worden getrokken. De Brougham-koets werd erg populair bij adel en royalty's van die tijd. De gebroeders Studebaker adopteerden het koetsontwerp in de Verenigde Staten en verkochten het aan de rijken en beroemdheden, waaronder presidenten, zoals Benjamin Harrison, William McKinley en Theodore Roosevolt. Een gemotoriseerde versie werd later gemaakt en was erg populair. General Motors en Ford namen de naam Brougham over voor hun auto's omdat deze synoniem werd met kwaliteit en elegantie.

Rond dezelfde tijd haalde hij Louis-Philippe over om bijna twee miljoen frank te betalen voor een golfbreker aan de westkant van de baai, en het werk begon in 1838. In 1847 Murray's handboek beschreef Cannes als een “nette en vrolijke kleine stad”. Met dank aan Brougham, Cannes was gearriveerd.
In Cannes was de villa van Brougham de eerste van vele. Een van zijn vrienden, Thomas Robinson Woolfield, werd de facto de eerste van het dorp Makelaar: hij verwierf bouwgronden van de lokale bevolking en verkocht ze door aan adellijke Engelse kennissen. Bij de Villa Victoria, introduceerde Woolfield flora aan de kust die uiteindelijk als typisch voor de regio werd beschouwd en door velen als inheems werd beschouwd: kruisbes, zoete aardappel, eucalyptus en acacia. Al snel voegden mimosa en palmbomen zich bij hen.
Not content with these adornments to the landscape, Brougham himself led the way in importing turf from England to create an ‘English country garden’ – although the summer temperatures meant it had to be replaced every year.

Een man met vele meningen, zijn schrijven is nooit gestopt, inclusief zijn vele gedachten, boeken en autobiografie. Hij vermaakte zich vaak in zijn villa in Cannes en bracht spraakmakende gasten zoals koning Louise-Phillippe van Frankrijk naar Cannes.
Brougham is nooit hertrouwd en bracht een groot deel van de laatste 30 jaar van zijn leven door in Cannes, tot aan zijn dood in het voorjaar van 1868 (op 89-jarige leeftijd). Zijn lichaam wordt begraven op de Grand Jas-begraafplaats van Cannes , en een standbeeld van Lord Brougham staat in Allée de la Liberté , naast het Palais des Festivals. Er is ook een boulevard Lord Brougham in zijn geheugen. Zijn villa staat er nog steeds, maar is inmiddels verbouwd en opgedeeld in woonappartementen. De herberg Auberge Pinchinat is nu een privéwoning. Voorbeelden van het originele Brougham-rijtuig maken nog steeds deel uit van collecties in Buckingham Palace, Castle Howard in Yorkshire en Littlecote in Berkshire.
Als het naar behoren verengelste Cannes de creatie was van Henry Brougham, was Menton het kind van Dr James Henry Bennet. Cannes was voor de levenden, terwijl Menton was voor de stervenden. Leren over de geboorte van de Franse Rivièra en de toonhoogte van Menton voor zieke Britten.