Villa America, Glitterati & de geboorte van zomers aan de Rivièra

De Franse Rivièra werd "ontdekt" in de 19e eeuw door de Europese adel die hier hun winters doorbrachten, maar het was in de jaren 1920 dat de Franse Rivièra de zomerbestemming werd die we vandaag kennen. Als u de Franse Rivièra bezoekt in juli of augustus heb je misschien moeite met het vinden van een open plek op het strand om je handdoek neer te leggen. Het is moeilijk voor te stellen dat er tot de jaren 1920 hier geen zomertoeristen waren, geen hotels open waren en niemand in zee zwom.

Normally, high society deserted the French Riviera in the hot summer months, with all the grand hotels shuttering their doors from May to September. That is, until the Murphys, a wealthy and trendsetting socialite couple from New York single-handedly changed that. They began a trend which would forever change the way the wealthy enjoyed the Riviera.

Hoewel ze elkaar als tieners ontmoetten, stapten het Iers-Amerikaanse stel Sara (32) en Gerald Murphy (27) in 1915 in New York in het huwelijksbootje. Sara is een miljonair die inkt produceert. Omdat ze niet de kost hoefden te verdienen, waren de Murphys vrij om hun passies na te jagen (kunst en alcohol waren de sleutelwoorden). En zo ontvluchtte het jonge paar de drooglegging, de familiedruk, de onverdraagzaamheid en de conservatieve sfeer in de VS voor de creatieve vrijheid en de ongeremde bedwelming van Parijs, waar ze al snel in aanraking kwamen met de leidende artistieke, literaire en intellectuele figuren van die tijd.

In 1923, toen de Murphys (samen met hun drie kinderen en aap als huisdier) aankwamen aan de Franse Rivièra, was het niet gebruikelijk om alleen op het strand te liggen om van de zon te genieten. Noch warmte noch bruinen waren toen in de mode. Vanaf juni werd de Middellandse Zeekust ontdaan van zijn chique clientèle die migreerde naar de stranden van Normandië.

De Murphy's waren hierdoor verbaasd en haalden de eigenaar van Hôtel du Cap (nu de Hôtel du Cap-Eden-Roc) op Cap d'Antibes om een ​​paar kamers open te houden tijdens de zomer. Hun vriend uit Parijs, Pablo Picasso, sloot zich bij hen aan, samen met zijn gezin. Gertrude Stein volgde, net als de Amerikaanse schrijver John Dos Passos. Hij noemde deze ongekende rage voor de Côte d'Azur in een boek met de toepasselijke titelHet mooie leven: “De Fransen en de rijke Britten die in de winter de Rivièra bezochten, zouden liever zijn gestorven dan dat ze daar in de zomer werden gezien. De plaats leek hen te warm, maar voor ons Amerikanen leek de temperatuur ons perfect, de heerlijke baden, en Antibes was de kleine maagdelijke provinciale haven waarvan we hadden gedroomd om ze te ontdekken. De cultus van de zon was nog maar net begonnen."

Hun zonnige charme, elegante uiterlijk en trendsettende genialiteit maakten hen tot Beautiful People voordat de term werd bedacht.

It was a fabulous summer, spent swimming in the crystal clear waters bordering the still wild beaches, in an atmosphere of hedonistic idleness. The Murphys, with their long forays and picnics at La Garoupe, introduced sunbathing on the beach as a fashionable activity. They invited an ultra-fashionable crowd for summers of sunbathing and swimming, picnics and bathing costume competitions, where everyone appears in extravagant clothes, and glittering parties under the pines.

Het nieuws verspreidde zich, er ontstond een trend en het zomeren aan de Rivièra werd de ding om te doen voor Lost Generation-smaakmakers. Die zomer vertoonde een modieuze jonge stylist genaamd Coco Chanel voor het eerst een kleurtje, waarmee hij de normen van die tijd uitdaagde. Het was schandalig, maar het verleidde.

Vanaf die eerste zomer in Antibes besloten Sara en Gerald om van de Franse Rivièra hun nieuwe thuis te maken. Ze kochten een villa, genesteld in het weelderige groen net onder de vuurtoren van Antibes. Het had een prachtige tuin, maar het huis had twee jaar renovatie nodig. Gerald en Sara waren altijd trendsetters en voegden kenmerken aan hun huis toe die in die tijd ongehoord waren, zoals een plat dak dat als terras kon worden gebruikt. Het interieur was zeer modern met zwarte vloeren, witte muren, spiegels en roestvrij staal. Ze trokken in de zomer van 1924 in met hun drie kinderen en noemden hun nieuwe huis Villa America .

Het was de "Villa Diana" van Fitzgeralds roman: "Er hingen kleine lantaarns aan de vijgenbomen, een immense tafel, rieten stoelen en een grote parasol zoals je die op de markt ziet, allemaal gegroepeerd rond een enorme pijnboom, de meest indrukwekkende boom in de tuin." De weelderige Villa America werd de plek waar een hele 'verloren generatie' kunstenaars kon samenkomen om van het leven kunst te maken. Met veel van de bemanning (Gerald Murphy en zijn oude Yale-vriend Cole Porter onder hen) die nogal 'seksueel vloeibaar' waren, zouden we zeggen, volgden allerlei soorten contacten, drugs, drinken en losbandigheid. Ongetwijfeld samen met een serieus stimulerend gesprek.

Ze feestten met goede vrienden: schilders Pablo Picasso en Fernand Léger, Amerikaanse schrijvers in ballingschap zoals John Dos Passos en Ernest Hemingway, maar ook Franse auteurs Jean Cocteau en Raymond Radiguet, componist Igor Stravinsky en balletimpresario Serge de Diaghilev. Sommigen, zoals Picasso en Fitzgerald, traden in de voetsporen van Murphy en vestigden zich in Zuid-Frankrijk. Anderen uit de Parijse kunstscene begonnen zomervakanties door te brengen aan de Côte d'Azur. Hotels begonnen in de zomer open te blijven om deze gasten te huisvesten en stranden werden ontdaan van zeewier en gevuld met zonaanbidders.

Gerald begon met schilderen en had een korte maar succesvolle carrière als kunstenaar, hij schilderde 14 doeken in zijn leven, waarvan er nog 8 bestaan. Hij en Sara volgden lessen en terwijl Sara uiteindelijk stopte, werd Gerald een enigszins bewonderde schilder. Hoewel zijn carrière kort was, produceerde hij een aantal indrukwekkende werken.

De Murphys waren hecht met de harddrinkende F.Scott Fitzgerald en zijn schizofrene vrouw, Zelda, en introduceerden hen aan de Franse Rivièra.

F.Scott Fitzgerald schreefTeder is de nachtop basis van zijn tijd op Kap Ferrat: een amalgaam van het sensuele en mooie leven van de Murphys en zijn eigen spiraalvormige huwelijksproblemen. Net als de hoofdpersoon, Nicole Diver, las Sara Murphy altijd liggend op het strand, haar lange parelketting op haar rug. Net als Dick Diver had Gerald “een delicaat rode teint, gebruind door de natuur", "intense blauwe ogen"En "niemand heeft lange tijd weerstand geboden aan hun voortreffelijke beleefdheid". In de roman, wanneer hem wordt gevraagd of ze van de Franse Rivièra houden, komt een vriend tussenbeide en antwoordt: "Ik kan er niets aan doen: ze hebben het uitgevonden."

In 1925 schreef F.Scott FitzgeraldDe Grote Gatsby, zijn beroemdste roman, na een verblijf in St. Rafaël. Zijn vrouw Zelda Fitzgerald en hij waren vaste klanten van het casino van Monte Carlo en verschillende hotels en huurvilla's in Saint-Paul-de-Vence, Cannes, Nice en Juan-les-Pins.

Tijdens de vijf zomers die de Fitzgeralds samen met de Murphys doorbrengen, waarbij ze meestal een naburige villa huren, veroorzaken hun escapades een sensatie. Zelda wierp zich van de top van een trap tijdens een diner in Saint-Paul-de-Vence, woedend na het zien van Scott gemonopoliseerd door de danseres Isadora Duncan. Op een andere avond vielen de twee in slaap nadat ze terugkwamen van een feestje, op een spoorlijn in hun Renault, voordat ze werden gered door een dorpeling net voordat de trein arriveerde. Ze werden (voor 3 weken) verbannen uit Villa America, omdat ze een vijg in de nek van een gravin hadden gegooid tijdens een diner in de Murphys, waarbij hij en Zelda, na het breken van een paar glazen, weer totaal dronken, de moestuin voordat je tomaten naar de gasten gooit.

De Murphy's en hun verbazingwekkende sociale leven fascineren altijd, en hun wonderbaarlijk glamoureuze - en ten slotte tragische - kroniek is catnip voor schrijvers. Hun levensstijl van dineren (en drinken!) in de tuin, luieren op het strand in kostuum en zeilen langs de kust in hun 30 meter lange zeilboot, werd geportretteerd in literatuur, kunst en theater, waaronder:

• Pablo Picasso, a friend of Sara, painted her in several of his 1923 works:
  • Femme assise les bras croisés
  • Portret van Sarah Murphy
  • Buste de Femme (Sara Murphy)
  • Femme assise en bleu et rose
  • Vrouw zittend in een leunstoel
• Nicole en Dick Duiker van Teder is de nacht door F.Scott Fitzgerald worden algemeen erkend als zijnde gebaseerd op de Murphys. Het boek is aan hen opgedragen (“Voor Gerald en Sara, zoveel feestjes…”), en hoewel de personages werden beschreven als fysiek vergelijkbaar met de Murphys, zagen veel van hun vrienden evenveel of meer van de relatie en persoonlijkheden van Zelda en Scott Fitzgerald in het paar dan die van de Murphys. (De roman, die de Murphys mishaagde, veroorzaakte spanningen tussen hen en de schrijver, hoewel ze Fitzgerald bleven steunen tijdens zijn jaren van depressie, alcoholisme en achteruitgang. Hemingway schreef zelfs een knorrige brief aan Fitzgerald waarin hij kritiek uitte op zijn afbeelding van de Murphys in Teder is de nacht. "Ik vond het leuk en ik vond het niet leuk", begint de brief).
• Ernest Hemingway, een andere vriend voor wie ze altijd enorm genereus waren (zowel persoonlijk als financieel), verwoestte hen later in Een beweeglijk feest, zijn bittere memoires van zijn vroege dagen in Parijs. Het stel van Hemingway is binnen De tuin van Eden is niet expliciet gebaseerd op dit paar, maar gegeven de overeenkomsten van de setting (Nice) en van het type sociale groep dat wordt afgebeeld, is er duidelijk enige basis voor een dergelijke veronderstelling.
• Kunstcriticus Calvijn Tomkins redde het paar aanvankelijk uit de vergetelheid in zijn profiel in het tijdschrift New Yorker uit 1962 en vervolgens in zijn boek uit 1971, Goed leven is de beste wraak.
• Amanda Vail documenteerde de levens van de Murphys in het boek uit 1995 Iedereen was zo jong en toen, in 1988, Ze waren Zo jong, haar gevierde dubbelbiografieën.
• In 1982 werd de dochter van de Murphys (en enige overlevende kind) vrijgelaten Sara & Gerald: Villa America en daarna. Honoria's jeugd was het spul van volwassen fantasie: “Ernest Hemingway leerde haar skiën en vissen schoonmaken - en geen hoge hakken dragen tijdens het bowlen. Dorothy Parker liet haar zien hoe ze tequila en limoen moet drinken. Picasso leverde kunstkritiek, Cole Porter voegde de muziek toe en F. Scott Fitzgerald de magie.' Ze was de enige dochter van Sara en Gerald Murphy, de gouden Amerikaan die tussen de twee wereldoorlogen het kunstenaarsparadijs voor emigranten in Zuid-Frankrijk creëerde.” Het boek is vanuit het perspectief van hun dochter, Honoria Murphy, maar blijkbaar grotendeels geschreven door Richard N. Billings.
• In 2007, een toneelstuk van Crispin Whittel getiteld Villa Amerika, ging in première. Het was volledig gebaseerd op Sara en Gerald Murphy en hun relaties met Pablo Picasso, F. Scott Fitzgerald en Ernest Hemingway.
• Vele andere boeken, oa Making It New: de kunst en stijl van Sara en Gerald Murphy door Deborah Rothschild.

Fitzgerald was verre van de enige schrijver die viel voor de vele charmes van Antibes, met Jules Verne, de 'vader van de sciencefiction' die zijn jacht verankerdeLe Saint-Michel IIvan de Cap d'Antibes en het huren van de Villa Les Chenes om aan te werkenRond de wereld in 80 dagen,20.000 mijlen onder zeeEnEen reis naar de maan. Graham Greene, auteur vanDe stille AmerikaanenHet einde van de affaire(en ex-MI5-spion!) 24 jaar zou doorbrengen Antibes na het ontvluchten van Groot-Brittannië wegens belastingfraude in 1956. En vele andere auteurs volgden hen, hopend op – en vinden – inspiratie.

Despite their seemingly-carefree life on the French Riviera, it did not end well for the Murphys. In the end, it turned out that the Murphys lost both of their teenage sons (before their 16th birthday) to disease, and most of their money in the stock market crash of the Great Depression. Gerald was either bisexual or gay, but closeted, and that combined with the loss of their sons lead to depression and the end of his art career.

Maar een tijdje was het leven magisch op de Cap d'Antibes...

Villa America-update: Russians bought Villa America, and hired muscular security staff, who were known to be rather threatening to onlookers, along with several large guard dogs. Unfortunately there is now a massive metal door at the beginning of the driveway and a very tall hedge/fence so it is really only possible to see the white rooftop of Villa America.

Castle Garoupe, waar Cole Porter de Murphys voor het eerst verwelkomde, is dat ook nu in bezit door een Russische oligarch (Boris Berezovsky). Leer meer over Russen en hun onroerend goed aan de Franse Rivièra.